No words can utter how much hurt i felt during those times na na oospital si papa ng wala ako sa tabi nya. That everytime she calls my name, hindi mona makikilala yung boses nya dahil nauutal na sya. Ireally wanted to go home that time, thinking that what ever happened to papa, andun ako. It was already 7:45 am Dubai time, papasok na ako nun. I received a call from mama, advising me na umuwi na ako dahil kay papa. Imediately, salamat sa Boss ko, i got an instant ticket. Two days after that, nasa Pinas na ako.
Kaya ko palang kalimutan mga pangarap ko nun para kay papa, I admit di ko pinag isipan, basta basta nalang. siguro naman walang makakapag sbai na mali ang naging desisyon ko. When i reached home, papa was crying, sabi nya kala nya hindi na nya ako makikita. sabi ko naman, para kang tanga. Ganun ako, ayokong makita nila na mahina ako. Pumasok ako sa kwarto ko, at umiyak, naisip ko, anung nagyare...i prayed so hard, and just said, Lord, i will just lift everything to you.
Ganun pala yung feeling no, yung unti unti mong nararmdaman na kinukuha na yung mahal mo, ng wla kang nagawa. Isang lingo bago namatay si papa, kinausap sya ni mama, papa asked mama, kung kaya na ba nya? referring sa mga problema na iiwn nya, kung kaya na nyang mag isa. Mama, paused for a while and just said, pagod ka na ba? papa replied, oo pagod na ako. Mama, gave him a big hugged and said sige na mag pahinga kana, kaya ko na, kami na ang bahala. Papa ask mama kung pwede daw ba akong makausap sa telepono kase nasa manila ako, sabi ni papa, umuwi daw ako at kakausapin nya ako, sabi ko antayin nya ako, may siopao akong dala at burger. How can i forgot the exact lines na sinabi ni papa, "Anak natatakot akong mamatay, ayoko pa, pero pagod na ako, i was so selfish that time, sabi ko laban lang papa, kaya pa yan. Papa took a rest for about 2 hours, at pag ising nya, mas lalu syang nanghina, hindi na nya maikilos yung kalahati ng katawan nya, Dumating ako sa bahay, nakahiga nalang sya, i hugged and kissed him, gusto kong maramdaman nya na andun kami para sa kanya, ako at ang mga kapatid ko, nakayakap lang sa kanya. Sabi ni mama, matagal na yung isang araw na mabubuhay pa sya, ang hirap ng pakiramdam na makikita mong i aanoint yung taong mahal mo, wala kang magawa kundi sabayan yung pare na magdasal para sa kanya. Niyakap ko sya ulit, at sinabing papa, kung di mo na kaya, bitaw na, yan ang paulit ulit kong sinasabi sa kanya habang hinuhugot nya yung hiniga nya. At dumating na nga yung kinakatakutan naming lahat. ang makita ang huling hininga ni papa...
Sabi nila, matatangap ko din lahat, pero i know for a fact na forever na naganito yung mararamdaman ko, mahirap mag pretend na okey ka, at ipakita sa mga kapatid mo na magiging maayus lahat kung ikaw mismo sa sarili mo, nahihirapan. Hangang ngayun, gabi gabi, umiiyak ako. hinahanap kita papa, na sana mas naalagaan ka pa namin, mas naibigay pa sana namin yung mga hiniling mo nun. mas nayaka pa sana kita, mas madami pa sana taung pictures na magkasama. I will never get tired of remembering you kahit na ang sakit sakit na. Ito nalang ang meron ako.
No comments:
Post a Comment