Parang ang bigat pigat ng mga blog ko lately, I was fixing my i.ph and rerading my old notes from there, ang bigat bigat. It was full of good writtings sa mga nangyayare sakin since then, and im sad kase i know kailangan ko ng tangalin yun, kailangan na, ewan koba, ako, im just trying to write what ever sentiments i have/had. kaya lang di naman pwedeng lahat, ayokong may maapakan (uli), ayokong may masaktan (uli). Tama na sakin yung ganito, pakiramdam ko naman nasa ayus na lahat, kaya wala nakong dapat guluhin pa. Fair talaga si God, Di lahat ibibihay nya sayo. Minsan, kailangan may mga taong mawala sayo, kung gusto mong ma retain sayo? (gulo no). Maybe, i just need to considered some good things na nangyare sakin simula nung bumalik ako dito. Learning each lessons through hard ways nalang siguro. Simple lang naman ang gusto ko, sobrang simple lang. Pero minsan nagtataka ko, bakit nagiging komplikado ang lahat. May mga taong nawala sakin, mga taong di na naiba, nawala si papa, dating mga nakasama, dating mga naging kaibigan, at may mga nakasamaan ng loob. Siguro isa na lang ang iisipin ko, i will be forever grateful knowing someone like them. Yan naman parati ang madalas kong sinasabi. Nakakamiss lang, yun lang, yun na lang. Kung anu mang meron siguro ako ngayun, i'll just be happy, and most of all, contented. Anyway, i asked for it. TO HIM, above all. And siguro isa lang ang pwede kung gawin sa ngayun, yun ay mag MOVE ON.
Hay nako, bitter biterran na naman ang ate nyo.
MASAYA BA TALAGA AKO?
No comments:
Post a Comment